W ostatnim czasie ponownie mnożą się ataki braterskie przeciwko niektórym usługującym i ich usługom w Kościele Jezusa Chrystusa. W przeszłości przez wiele lat także atakowałem niektórych moich braci, dopóki mój Pan nie osądził u mnie tego grzechu. Od tego czasu ataki takie zadają mi dotkliwy ból, nieomalże fizyczny, zwłaszcza kiedy są skierowane przeciwko sługom Bożym, z których dóbr duchowych dzięki kierownictwu Pana osobiście czerpałem lub czerpię, zwłaszcza zaś, kiedy atakującymi są dobrze mi znani i drodzy mi bracia w Chrystusie, umiłowane dzieci mojego niebiańskiego Ojca.

Kiedy w tym bólu poszukiwałem usilnie i pytałem mojego Pana, co mogę zrobić i jak mogę się przyczynić do uleczenia lub chociażby złagodzenia skutków tego hańbiącego nas i tragicznego schorzenia w Ciele Chrystusowym, niszczącego nasz żmudny dorobek i udaremniającego nasze pragnienia i wysiłki, otrzymałem od Niego odpowiedź, że podobnie, jak On poświęcił się za nas, i ja mogę poświęcić się za moich braci. Rozważając to i pytając dalej, zrozumiałem, że mogę i powinienem utożsamić się z atakowanymi — wziąć na siebie przeznaczone dla nich osądzenie i potępienie.

Zrobić to jest bardzo łatwo, mechanizm tego zjawiska jest bowiem taki, że kto okaże jakąkolwiek sympatię oskarżonym lub tylko wzbrania się przyłączyć do chóru oskarżeń, natychmiast w oczach oskarżycieli sam staje się godnym potępienia.